Kościół Świętej Trójcy założono prawdopodobnie jeszcze w drugiej połowie XIII w. wyjmując jego parafię spod starogrodzkiej. Prawem parafialnym podlegały mu także Bożacin i Dzierżanów. Parafii przysługiwała jednak dziesięcina kmieca z Bożacina, gdyż wioska stanowiła pierwotne dziedzictwo Łodziów. (od imienia Łodziów-Bodzanta pochodzi nazwa wioski Bodzancin-Bożacin).  Do 1363 roku dziesięcina z tej wioski należała do plebanii w Tulcach (fundacji Łodziów). W XIV w. właścicielami Bożacina byli Doliwowie i w 1363 roku bp Jan Doliwa przekazał dziesięcinę z Bożacina drogą zamiany plebanii w Rozdrażewie.  4.IV.1401 roku na prośbę patrona, podczaszego kaliskiego Paszka Godlewskiego, bp Wojciech Jastrzębiec zatwierdził ówczesne uposażenie parafii, meszne od włościan, dziesięcinę z folwarków parafii. Dokumenty związane z dotacją pochodzą z 1419 r.  W 1550 r. w okresie reformacji kościół zajęli innowiercy. Plebanem wtedy był Wojciech Mrzygłodek a patronką Katarzyna, wdowa po Piotrze Cerekwickim.  W 1589 r. kościół został przywrócony katolikom przez Jakuba Zalewskiego, który w 1594 r. dotował na nowo plebanię. Dotacja dotyczyła także szkoły parafialnej i jej rektora.  W Archiwum Archidiecezjalnym znajdują się informacje o szpitalu, który przetrwał do 1918 r. Służył on ubogim i pielgrzymom. 

Kościół Świętej Trójcy założono prawdopodobnie jeszcze w drugiej połowie XIII w. wyjmując jego parafię spod starogrodzkiej. Prawem parafialnym podlegały mu także Bożacin i Dzierżanów. Parafii przysługiwała jednak dziesięcina kmieca z Bożacina, gdyż wioska stanowiła pierwotne dziedzictwo Łodziów. (od imienia Łodziów-Bodzanta pochodzi nazwa wioski Bodzancin-Bożacin).  Do 1363 roku dziesięcina z tej wioski należała do plebanii w Tulcach (fundacji Łodziów). W XIV w. właścicielami Bożacina byli Doliwowie i w 1363 roku bp Jan Doliwa przekazał dziesięcinę z Bożacina drogą zamiany plebanii w Rozdrażewie.  4.IV.1401 roku na prośbę patrona, podczaszego kaliskiego Paszka Godlewskiego, bp Wojciech Jastrzębiec zatwierdził ówczesne uposażenie parafii, meszne od włościan, dziesięcinę z folwarków parafii. Dokumenty związane z dotacją pochodzą z 1419 r.  W 1550 r. w okresie reformacji kościół zajęli innowiercy. Plebanem wtedy był Wojciech Mrzygłodek a patronką Katarzyna, wdowa po Piotrze Cerekwickim.  W 1589 r. kościół został przywrócony katolikom przez Jakuba Zalewskiego, który w 1594 r. dotował na nowo plebanię. Dotacja dotyczyła także szkoły parafialnej i jej rektora.  W Archiwum Archidiecezjalnym znajdują się informacje o szpitalu, który przetrwał do 1918 r. Służył on ubogim i pielgrzymom. 

Słynący obrazem Matki Bożej kościół w Lutogniewie przez wieki był drewniany rozebrano go w 1823 r. i wybudowano obecny, murowany. Budowano go dziewięć lat w stylu późnoklasycznym. Kościół posiada trzyprzęsłową nawę z węższym i niższym prostokątnym prezbiterium oraz kwadratową wieżę od zachodu. W nawie występują sklepienia kolebkowe z lunetami, w prezbiterium zaś krzyżowe. Łuk tęczowy jest półkolisty, okna prostokątne, zamknięte półkoliste. Ołtarz główny i ołtarze boczne oraz prospekt organowy pochodzą z drugiej połowy XIX w. W ołtarzu znajdują się rzeźby św. Moniki, św. Augustyna, Jakuba apostoła i Trójcy Świętej. W polu głównym ołtarza mieści się wspomniany wyżej obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem.  W 1894 roku kościół został konsekrowany.  W czasie ostatniej wojny kościół został przez okupanta zamieniony na magazyn. Uległ przy tym poważnemu zniszczeniu. Po wojnie staraniem parafian świątynia została przywrócona do pierwotnej świetności.  29 sierpnia 1999 roku odbyła się uroczystość koronacji obrazu Matki Bożej Pocieszenia w Lutogniewie. Obraz matki Bożej Pocieszenia namalowany na desce pochodzi z pierwszej połowy XVI wieku i reprezentuje dzieło sztuki w typie Matki Bożej Piekarskiej. 

Chrzcielnica kamienna (piaskowiec) na podstawie w formie sześcioboku. Cześć główna misy ozdobiona płycinami ujętymi w łuk z płaskorzeźbionymi przedstawieniami cnót podpisanymi po łacinie:

Celem konserwacji i restauracji obiektu jest powstrzymanie procesów degradacji i destrukcji obiektu oraz rekonstrukcja obtłuczonych elementów, a co za tym idzie przywrócenie wartości estetycznych i historycznych obiektu.