Obecny kościół zbudowano w 1819 r. W 1910 r. z inicjatywy ks. J. Kolasińskiego dokonano jego rozbudowy przez dobudowanie prezbiterium oraz wieży. Prace wykonała firma A. Schmettra z Tucholi według projektu Fasta z Chojnic i Behrendta z Kwidzyna. Kościół nie posiada wyraźnych cech stylowych. Jest orientowany. W starszej części murowany z kamienia, natomiast w nowszej z cegły, otynkowany. Pierwotnie salowy na rzucie wydłużonego prostokąta z kruchtą od południa, wydzielonym prezbiterium i kwadratową wieżą od zachodu, zwieńczoną dzwonowatym hełmem.
Najstarszym zabytkiem zachowanym w kościele jest rzeźba Chrystusa ukrzyżowanego wykonana w stylu późnego gotyku przez nieznanego autora z XVI w. Do zabytków datowanych na XVIII w. należy zaliczyć obraz z ołtarza głównego przedstawiający Matkę Bożą z Dzieciątkiem, namalowany przez nieznanego autora w stylu barokowym. W ołtarzu głównym znajdują się także, pochodzące z tego okresu, rzeźby świętych Piotra i Pawła.
Ołtarz główny prawdopodobnie powstał około 1819 r. w stylu neobarokowym. Po 1965 r. nastąpiło jego przekształcenie. Zamontowano wówczas nową mensę, dobudowano nisze za rzeźbami świętych Piotra i Pawła oraz dodano symbole maryjne w części środkowej nad obrazem.
Na drugą połowę XVIII w. datowane są dwa obrazy znajdujące się w części wieżowej świątyni: jeden przedstawiający patrona kościoła św. Marcina z Tours (na początku XX w. znajdował się w lewym ołtarzu bocznym), drugi ukazujący św. Annę nauczającą Marię. Z tego czasu pochodzą także płaskorzeźby wykonane w stylu rokokowym zawieszone obecnie na prawej i lewej ścianie świątyni. Jedna przedstawia scenę dzielenia się przez św. Marcina płaszczem ze spotkanym nędzarzem. Druga ukazuje bardzo wymowną, i rzadko spotykaną, scenę śmierci św. Józefa.
Boczne ołtarze, wykonane w 2 poł. XVIII w. stylu późnego baroku pochodzą prawdopodobnie z Koronowa. W wieku XIX zostały przekształcone. W północnym ołtarzu znajdował się obraz św. Marcina z Tours w stroju biskupim. Ukazane są również postacie świętych Antoniego, Mikołaja i prawdopodobnie Piotra. Ołtarz południowy (omówiony w niniejszej dokumentacji), w górnej części posiada rzeźby Matki Boskiej i św. Rocha pochodzące z 2 poł. XIX wieku. W polu środkowym znajduje się figura Niepokalanego Serca Maryi z końca XIX wieku.
Na przełomie XVIII i XIX w. powstała ambona wykonana w stylu późnego baroku. Zdobią ją postacie Czterech Ewangelistów flankujących postać Chrystusa. Z pierwszej ćwierci XIX w. zachowała się klasycystyczna chrzcielnica. Na pokrywie znajduje się scena chrztu Chrystusa w Jordanie. W 1864 r. do kościoła parafialnego wykonano, w stylu ludowym, rzeźbę Chrystusa zmartwychwstałego.
Z drugiej połowy XIX w. pochodzi neobarokowy krucyfiks, a ze schyłku tegostulecia, neogotycka płaskorzeźba ukazująca prawdę wiary o Trójcy św. W tym okresie powstała również neogotycka rzeźba przedstawiająca św. Jana ewangelistę. Zawieszona na wschodniej, zewnętrznej, ścianie kościoła.
Z 1890 r. zachował się relikwiarz z napisem : ConsecratumPelplinidie 25 Julii a 1890, s. Beatim, s. Justaena. Z napisu wynika, iż zawiera on relikwie św. Beaty, męczennicy pochodzącej z Hiszpanii, która zmarła w Sens ( Francja) w 273 r. oraz św. Justyny – męczennicy z Bizancjum lub św. Justyny z Tergeste zmarłej w 289 r. Na relikwiarzu znajdują się dwie uszkodzone pieczęcie. W 1910 r. powstała eklektyczna płaskorzeźba, którą umieszczono nad głównym wejściem do kościoła. Przedstawia ucieczkę św. Rodziny do Egiptu.

Konstrukcja obiektu była nie stabilna. Na całej powierzchni zabytku występowały silne spękania i liczne szczeliny pomiędzy łączeniami poszczególnych elementów. Obiekt posiadał wiele uszkodzeń mechanicznych w postaci obtłuczeń na narożach, ubytków w ornamentach, które w niektórych partiach słabo trzymały się podłoża. Na całej powierzchni zabytku widoczne były ślady działania czynników biologicznych. Zauważalne były liczne otwory wylotowe drewnojadów. Obiekt przemalowano farbą olejną, a złocenia pokryte były szlagmetalem. Na skutek wielokrotnych przemalowań farba była spękana, zwłaszcza w narożach i łączeniach, występowały liczne odspojenia warstw od drewna. Miejscami zbyt grube warstwy farby olejnej oblały i zatarły szczegóły obróbki snycerskiej. Rzeźby w wielu miejscach były obtłuczone i pozbawione szczegółów anatomicznych, pokryte silnymi zabrudzeniami.