Kamień – jeden z podstawowych i najstarszych materiałów mineralnych był chętnie stosowany w budownictwie i rzeźbie ze względu na trwałość, odporność i wytrzymałość oraz walory plastyczno-dekoracyjne. Stosowany od niepamiętnych czasów przechodził najrozmaitsze okresy rozwojowe – począwszy od schroniska pierwotnego człowieka, poprzez budowle obronne, dzieła sztuki inżynieryjnej jak mosty, akwedukty, kończąc na świątyniach, grobowcach i rzeźbach kameralnych. Możemy to zauważyć we wspaniałych zabytkach architektury na przestrzeni tysiącleci, gdzie obserwujemy doskonałe rozwiązania konstrukcyjne, w pełnej harmonii z kolorystyką kamieni, fakturą powierzchni i wyrazem plastycznym form rzeźbiarskich. Są one dowodem wielkiej kultury i umiejętności, jakie osiągnęli kamieniarze i artyści starego Egiptu, Grecji, Rzymu i współczesnego chrześcijaństwa, a później okresu romańskiego, gotyku i renesansu.
W świadomości człowieka panuje przekonanie o trwałości kamienia, niezniszczalności obiektów wykonanych z tego tworzywa. Muratorzy i artyści tworzący w kamieniu chcieli nadać swemu nazwisku byt jak najdłużej trwały. „Ars longa – vita brevis” to zapewne refleksja powstała wobec kamiennego dzieła. Praktyka tymczasem wykazuje coś wręcz przeciwnego. Większość kamieni użytych na zewnątrz wytrzymuje tylko kilkadziesiąt lat bez reparacji. Trwałość surowca obliczamy w naszej świadomości na miarę pokoleń, co jest istotnym, choć zrozumiałym, błędem gdyż podstawą takiej oceny powinna być rzeczywista wytrzymałość kamienia. Wypracowane dziś metody, technologie konserwatorskie i stosowane współcześnie preparaty pozwalają na zahamowanie procesów niszczenia kamieni, a tym samym istnieje realna możliwość niedopuszczenia do redukcji liczny zabytków kamiennych w Polsce. przedmioty z kamienia: rzeźby, pomniki, tablice, epitafia, nagrobki, detale architektoniczne, mała architektura